«Με αγχώσατε απόψε» μου είπε ο Θοδωρής Βασιλόπουλος του Ευριπίδη, όταν τελείωσαν οι υπογραφές και αραίωσε ο κόσμος. «Τόσες έγκυες μαζεμένες, έλεγα, αν την πιάσουν καμιά οι πόνοι εδώ μέσα, τι θα γίνει; Και δε χωρούσαν και να καθίσουν, στις σκάλες την έβγαλαν».
Χάρηκα για όλα: και που ήταν όλες εκεί (δεν γέννησε καμία χθες, για σήμερα δεν ξέρω) και που ήταν μαζί τόσοι άλλοι, γνωστοί μου και άγνωστοι, και που η βραδιά είχε κάτι δροσερό, ανοιξιάτικο, γλυκό και αισιόδοξο. Και γέλιο. Πολύ.
Μετά την εισαγωγή (note to self: μη γράφεις αυτά που θες να πεις, γιατί γράφεις πιο περίπλοκα απ’ όσο μιλάς κι έτσι όταν είναι να μιλήσεις δε θυμάσαι τι ήθελες να πεις), ο Χρήστος και η Άσπα, από το mamadesmpampades.gr, μίλησαν για την ιντερνετική πλευρά του Κοιλίτσα.com –εκείνη που παραλίγο να το αφήσει στο virtual ράφι του και να μη δει ποτέ το φως του τυπογραφείου («Από μπλογκ βιβλιο; Δεν το ‘χουμε ξανακάνει και δεν θέλουμε να το κάνουμε τώρα», μου είπε ο πρώτος εκδότης στον οποίο απευθύνθηκα με την πρότασή μου).
Κι ύστερα ήρθαν η Κατερίνα και ο Κρατερός και έκλεψαν απ’ όλους μας την παράσταση, διαβάζοντας αποσπάσματα του βιβλίου, που ούτε κι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τα είχα γράψει έτσι.
(«Μη διαβάσετε τόσα πολλά» πήγα να τους πω στην αρχή «γιατί μετά κανείς δε θα αγοράσει το βιβλίο». Ευτυχώς που δεν το είπα. Ήταν –για μένα- μια απίστευτη εμπειρία. Ακόμα κι η φασολιά δε θα τους άρπαζε από τα χέρια το ημερολόγιό της).
Σας ευχαριστώ!
.jpg)
